Gruyere Kaas, geramde walvisvaarders en nog meer

Dag allemaal,

Wederom heeft het even geduurd voor er weer een update kwam. Het wordt dus weer een lange, ik stel voor om de telefoon uit te zetten, een kop chocolademelk met een kaakje te pakken en er eens lekker voor te gaan zitten ;). Maar hierbij dan een verslag van mijn reis naar Tasmanie. Voordat ik hiermee verder gaan eerst wat meer over Melbourne, waar ik 1,5 week geleden een paar dagen heb rond gesnuffeld.

Feitelijk is het de 1e 'grote' stad die ik tegenkom in Australie (erg irritant, de toetsenborden werken hier anders en ik kan de 'puntjes op de i' niet vinden. Vandaar). Er wonen hier ruim 3,5 miljoen mensen, al heb je dat idee niet als je door de stad slentert.

Ik logeerde in hostel St. Arnauds, een sfeervol oud budgethotelletje in de hippe wijk South Yarra. De straat kijkt uit op de prachtige Botanic Gardens. Ik heb daarom weinig met de tram gedaan, want vond het heerlijk om via de gardens naar het centrum te wandelen. Iedere dag een andere route.

Ik heb vooral veel sfeer geproefd in Melbourne. Het heeft iets Europees met relatief veel 'oude' gebouwen, gecombineerd met moderne en vaak imposante architectuur. Doordat de stad relatief jong is heeft het brede straten en dat geeft de stad een ruimtelijk en vriendelijk karakter. Gecombineerd met lekker weer en eten dus een prima stad om doorheen te slenteren.

Highlights? De stad zelf! De straatjes, winkeltjes, sushi en coffeebars, goeie sfeer. Maar ook het Australian Open terrein, en mijn bezoek aan een Basketballwedstrijd in een forse hal, met Chris, een Schot die ik ook in Sydney weer ga ontmoeten (sowieso, de vrek heeft cd's van mij..)

Ruim een week geleden begon m'n trip naar Tasmanie. Daar had ik hoge verwachtingen van. Ik had een tour geboekt bij 'Under Down Under', gespecialiseerd in Tazzie (die Australiers plakken werkelijk overal 'eo' of 'zie' achter). De aankomst was veelbelovend, al heeft ook dit eiland, in het zuidoosten van Australie en 1 uur vliegen van Melbourne, veel last van de droogte, behalve in het westen. Daar kom ik zo op.

Ik begon in Launceston (uitgesproken: 'LoncEstun', ze blijven me verbazen), in het Noorden van het eiland. Daar werd ik de volgende opgehaald door Brian en zijn bus. Die zat al goed gevuld met een leuke mix aan Europeanen en Aziaten, van diverse leeftijden. Was warempel verre van de oudste dit keer.

We begonnen met een trip naar Cradle Mountain. De rit ernaar toe, hoewel mooi, beloofde al niet veel goeds, want de motregen werd afgewisseld door natte sneeuw en wolkbreuken. Bij aankomst raadde Brian ons aan om alleen rond het meer te lopen, aangezien er van de berg zelf of het kratermeer weinig was te zien. Profetische woorden, want ook hier was het erg nat en regenachtig. Dat kon niet voorkomen dat het er prachtig is. De omgeving wordt gedomineerd door grote loofbomen (zoals Eucalyptus, maar ook soorten die alleen in lage temperatuur regenwoud voorkomen) en struiken, afgewisseld door mooie rotsformaties of een verrassend waterstroompje.

Ik heb me in de afgelopen weken regelmatig afgevraagd wat die veel ruimte innemende poncho, trui en windjack voor zin hadden. Nou, zin hadden ze! De poncho had zelfs moeite om mijn bovenlijf droog te houden. Mijn onderstel werd sowieso nat, aangezien de poncho als een minirokje rond mijn heupen hing. Er was ook een Ier, die alles op zijn slippers deed. 'Idioot', dacht ik nog, want het was ook behoorlijk koud (4 graden 's ochtends). Maar als je bij terugkomst met z'n 20-en op zoek moet naar een plekje waar je je schoenen kunt drogen is het zo gek nog niet.

Maar 's avonds in een soort blokhut pasta gekookt met een stel, en al dampend een spelletje 'Uno' gespeeld, een geupgrade versie van pesten. En terwijl de regen tegen de ramen sloeg en de possums de keuken probeerden binnen te dringen op zoek naar een makkelijk maaltje werd het gezellig en laat. Het was alleen jammer dat mijn Zwitserse kamergenoot (voor 4 nachten) Gruyere kaas maakt als professie, en schijnbaar een voorraadje had meegenomen in zijn schoenen. Ik zette ze echter elke avond keurig buiten neer, waarbij hij de volgende ochtend uit bed sprong om te kijken of ze niet gestolen waren..

De volgende ochtend was t weer niet veel anders, misschien nog wat kouder. De bestemming was een ruim 100 meter hoge waterval, halverwege de eindbestemming, een plaatje genaamd 'Strahan' (daar gaan we weer: 'Straan' noemen ze het) aan de westkust. Hier zijn we echt goed nat geworden, maar de 3,5 uur durende tocht werd ruimschoots goedgemaakt door de prachtige waterval die van heel hoog naar beneden kwam storten. De vele regen had de rivier flink doen zwellen, dus dat maakte het extra spectaculair. Je kon er via een smalle hangbrug (niet meer dan 2 tegelijk) naar de andere kant van de kloof lopen. Gaaf!

De 3e dag was vooral veel rijden, richting Hobart, de hoofdstad van Tasmanie, in het zuiden van het eiland. Het weer werd al rijdend beter, onderweg zijn we gestopt om nog wat mooie dingen te bekijken, maar de tocht zelf was al een kadootje. Langzaam veranderde de woeste, soms zelfs wat vijandige maar indrukwekkende omgeving in een meer glooiend landschap, met valleien, riviertjes en loofbossen die een heel ander karakter kregen dan de westkust.

's avonds hebben we in Hobart met de hele groep gegeten, omdat vrijwel iedereen hier afscheid nam, op mij en 2 Zwitsers na (we werden de volgende dag weer aangevuld met een nieuwe lading). De volgende dag ben ik met hen en een aantal overblijvers naar de 'Steve Irwin' gegaan, een schip van de Sea Shepherds (en geregistreerd in R'dam). Dit is een radicaal broertje van Greenpeace, en staat bekend om het feit dat ze soms walvisvaarders rammen om hun doel te bereiken.

Dit schip was net terug van een tocht door de Antartische Oceaan, waar ze op een vloot Japanse walvisvaarders had 'gejaagd'. Dat was duidelijk te zien, aangezien ze 1 v/d harpoenboten had geramd. Het is een volledig zwart schip, en het moet best indrukwekkend zijn als je op zo'n walvisvaarder werkt. De vloot gaat er dan ook onmiddelijk vandoor als ze aan de horizon verschijnen. Op die manier hopen ze dat de 'Irwin' zsm zonder brandstof komt te zitten en terug moet naar Hobart. Zij worden namelijk onderweg van brandstof voorzien.

Verder bekogelen de Japanners de bemanning van het schip en de rubberbootjes met forse bouten, moeren en andere attributen, hebben ze een geluidskanon (als je daardoor wordt geraakt verlies je de controle over al je spieren. De 'kannonnier' aarzelde niet om ook de piloot van de helicopter te 'beschieten'..) en hebben ze voor honderdduizenden dollars aan kunststof gordijnen besteed, die de schepen afschermen.Reden daarvoor is dat de shepherds flesjes hebben met een substantie die naar kots ruikt. Het schijnt zo smerig en sterk te zijn, dat de walvisvaarders nauwelijks in staat zijn om te werken. Dit goedje ruik je dagen later nog. Vandaar de gordijnen.

De Japanners jagen illegaal in de wateren van Australie. Doordat Japan een erg belangrijke economische partner is laat de regering dit toe. Ik vond het zeer indrukwekkend om te zien hoe Sea Shepherd met redelijk beperkte middelen en een stel idealistische hippies de strijd aan gaat met de 'rijke en machtige' walvisvaarders, die honderden walvissen doden 'voor onderzoek'. De werkelijke bestemming is de eetborden en voorraadkamers van vooral de jetset van Japan. Iedere dag dat de vloot vlucht voor hen kunnen ze niet jagen en verliezen ze ongeveer 6 miljoen dollar. 1 Walvis levert namelijk 1 miljoen dollar op.. Niet slecht toch?

De dagen erop waren wederom prachtig en soms adembenemend. De oostkust heeft de mooiste baaien en stranden die ik ooit heb gezien (al was west australie ook prachtig), lieflijke kustplaatsjes en uitgestrekte wouden. Zo anders als de westkust had ook dit gedeelte van Tasmanie een schoonheid waar ik soms stil van werd. Zo kun je daar dus de ene dag gevoelloze vingers hebben van de kou en regen, en een paar dagen later zwemmen op het op 1 na mooiste strand van de wereld. Super, Tazzie met stip op nummer 1!

Verder heb ik nu ook eindelijk een Tasmanian Devil gezien, wombats aangeraakt, Echidnas, pinguins en een zeeleeuw gespot, kangeroes gevoerd en tigersnakes gezien. M'n lijstje met typisch Australische dieren is al aardig vol.

Morgen vlieg ik naar Sydney, de volgende leuke bestemming. Daarover hopelijk spoedig meer!