De laatste weken Australië

Nu dan, eindelijk weer een bericht van mij (en een héle lange). Voor de oplettende lezer is het duidelijk dat ik inmiddels weer in Nederland ben. Ik realiseerde me echter wel dat m'n blog nog niet is afgerond, en anders werd ik er wel aan herinnerd door attente lezers. Hieronder volgen daarom de laatste weken van mijn reis door Australië. Indonesië volgt daarna. Wellicht sluit ik het nog af met m'n indrukken nu ik terug ben.

Ik was gebleven bij mijn avonturen in Sydney. Terwijl ik in het toestel zat naar Cairns nam ik in gedachten nog eventjes de lijst door van de dingen die ik nog wilde doen. Een resumé: bungee jumpen, free diven, duiken, trip naar Cape Tribulation, de Whit Sundays, Fraser Island en Byron Bay, en tot slot Brisbane. Tijd: zo'n 2 weken.

Ik moest dus keuzes maken, al gaf het jonge Australische stel naast me in het vliegtuig me wel inspiratie. Zij vlogen op vrijdagavond mee naar Cairns, om daar te gaan zeekanoën en vervolgens op zondagavond weer naar Sydney te vliegen. Voor het beeld: Sydney - Cairns is éen slordige 2650 km.. alsof je op vrijdagavond vanaf Schiphol naar Zuid Marokko vliegt voor een dagje duinsurfen en zondags weer terug vliegt. Moet er wel bij zeggen dat de prijs van het ticket een rol gespeeld zal hebben. Sydney - Cairns vv kost bij wijze van spreken net zoveel als een retourtje Amsterdam - Maastricht met de trein..

Voor mijn week in Cairns bracht ik mijn 'to do' shortlist terug tot 2 activiteiten: Cape Tribulation en duiken. Ik koos ervoor op mijn 'Trib tour' georganiseerd te doen, via het boekingskantoortje in het overigens geweldige hostel: airco op de kamers, gratis ontbijt, relaxte sfeer, zwembad en een bar met goeiekope drankjes. Een tourtje zou me tijd schelen en m'n vorige tours zijn erg goed bevallen. Ik had echter beter zelf een autootje kunnen huren..

De tour bestond uit 2 dagen lang allerlei prachtige plekken bezoeken, ten Noorden van Cairns. Stond in de folder. De realiteit was dat ik 's ochtendsvroeg werd opgehaald door een opzichtig verveelde en daarmee vervelende 'gids'. Een telefoongids was boeiender geweest. De bus zat redelijk vol met toeristen en backpackers. De jongeheer die zichzelf uitermate grappig vond en daarmee de enige was reed als een dolle langs de overigens prachtige kust. Hij dacht ook van doen te hebben met een groep doven en slechthorenden, want hij schreeuwde nagenoeg zijn niet interessante info en grappen door de bus. En alsof dat niet voldoende was gebruikte hij daarvoor ook nog de intercom.

Hoe dan ook, de ochtend bestond uit een boottocht over de Daintree River, en dat was erg mooi. De rivier wordt o.a. bevolkt door de beruchte 'salties', de zoutwaterkrokodillen die erg groot worden en met name tijdens het regenseizoen de nodige slachtoffers maken. Ik heb er 2 gezien, eentje achter een boomstam (of wás het de boomstam?) en een héél kleintje. Meer zien was ook schier onmogelijk aangezien de trip bestond uit 15 minuten heen, 15 minuten terug, met een behoorlijke vaart en dito boeggolf. Hup, weer in de bus en karren maar, naar de volgende bestemming. Dat was een rondje wandelen door het regenwoud, overigens ook een mooie omgeving. Onze buschauffeur wilde echter de rondetijd verbeteren en snelwandelde door het bos, met ons in zijn kielzog, al schreeuwend en erg slechte grappen makend. Ter illustratie, er volgde op gepaste afstand een andere groep en die vertelden ons later dat ze hem woordelings konden verstaan en hem ook niet grappig vonden..

Rond het middaguur dropte hij ons op de plek waar we zouden overnachten. Ik was blij dat ik van hem verlost was, maar dat sloeg al snel om in verwondering. We moesten ons namelijk zo'n 24 uur zelf zien te vermaken op een plek waar betrekkelijk weinig te doen was, in de middle of nowhere. De enige optie was naar het strand lopen. De zee was aanlokkelijk, maar de grote waarschuwingsborden niet te gaan zwemmen i.v.m. krokodillen en 'stingers' (miniscule kwalletjes die als ze je prikken grote gevolgen hebben: je gaat er makkelijk aan dood) en literflessen azijn voor de 1e hulp maakte dat we de begroeiing met argusogen bekeken en ook niet in het water gingen lopen. De rest van de tijd brachten we door met een beetje kaarten en lezen. Ook leuk, maar niet als dat het enige vertier is. De volgende dag werden we rond lunchtijd weer opgepikt en met dezelfde vaart weer in Cairns gedropt.

Om een lang verhaal kort te maken; Cape Tribulation is prachtig en zeker het bezoeken waard. Ga alleen op eigen gelegenheid en neem de tijd, want door onze Jos Verstappen in een toeristenbus vloog het bijna letterlijk voorbij. Ik klaag overigens niet (echt), aangezien dit het enige 'smetje' is op m'n tocht door Australië.

Een dag later stond m'n volgende avontuur voor de deur, in de persoon van een duikinstructeur van ProDive. Ik kreeg een opfriscursus van 2 dagen kado om vervolgens 3 dagen lang op de Great Barrier Reef te gaan duiken. De opfriscursus vond ik prettig, aangezien ik m'n Open Water op Curaçao heb gehaald en ik eigenlijk daarna niet meer had gedoken. Je verleert het echter niet snel en wat ook leuk was dat de groep die voor hun certificaat ging en waar ik tussen dreef meegingen op dezelfde boot. De totale groep bestond uit zo'n 20 personen, de boot was een varend hotel waar goed voor ons werd gezorgd. Feitelijk hoefden we alleen maar te slapen, eten en duiken.

M'n 3 dagen op het GBR waren indrukwekkend, geweldig, intensief en adembenemend (als is dat laatste onderwater geen goed idee). We doken ongeveer 4 keer per dag, waaronder 2 nachtduiken. En op het moment dat ik de eerste keer onder de oppervlakte verdween besefte ik me dat ik de juiste keuze had gemaakt om wel te gaan duiken en niet bijv. freediven of bungeejumpen. En vroeg ik me direct af waarom het zo lang heeft moeten duren voordat ik weer ben gaan duiken. Het onderwaterleven in en om dit grootste levende organisme ter wereld (het enige levende ding dat je vanuit de ruimte kunt zien) is spectaculair. Naast de enorme hoeveelheid en diversiteit aan vissen en andere dieren waren de koraalrotsen die boven je uit torenen erg indrukwekkend.

Met mijn 'diploma' mag je tot 18 meter duiken, en dat was ruim voldoende. Je weet gewoon niet waar je kijken moet, er valt zoveel te zien. Focus ik me op de koralen waar je, als je goed kijkt, prachtige verrassingen kunt vinden? Of tuur ik in de onmetelijke blauwe ruimte aan mijn rechterhand, in de hoop een rog, tonijn of haai te ontwaren? Het was in ieder geval ook prettig om te merken dat de uitrusting en regeltjes weer zeer snel onder de knie waren. Zo werd het erg verleidelijk om overal naar toe en achteraan te zwemmen. Gelukkig had ik een redelijk attente en oplettende buddy. En een camera.

Het meest indrukwekkend waren de nachtduiken. Dat begon al voordat we het water ingingen. De bemanning wilde ons de garantie geven toch het nodige te zien en begonnen aas in het water rond de boot te strooien. Met als gevolg dat het binnen de kortste keren wemelde van de Travelli's, tonijnen, enorme baarzen en toch ook wel haaien. Gewapend met een vrij armzalig zaklantaarntje word je dan geacht in het zwarte water te springen, terwijl je in het licht van de boot die grote schaduwen ziet patrouilleren. Gelukkig doe je dat met alle anderen, dus dat maakt de kans om als snack te eindigen weer wat kleiner. Maar zonder gekheid, het is geweldig om tussen die grote vissen te zwemmen. Ze wervelen naast, onder en boven je langs. Ze zijn namelijk totaal niet geïnteresseerd in jou, enkel in de kwalijk riekende sushi. Dat geldt zeker voor de haaien. Die overigens verdwenen waren zodra ik in het water sprong. Gelukkig had ik ze de vorige nacht al gezien en hoe eng het misschien ook klinkt, dat was het niet. Als de instructeur in wilde paniek er vandoor gegaan was dat wellicht anders geweest.

Na dit avontuur had ik nog maar een paar dagen over. Ik ben naar Brisbane gevlogen en daar heb ik m'n laatste tour gedaan, naar Fraser Island. Het waren feitelijk mijn laatste 2 dagen in Australië, en die waren wel besteed op die enorme zandplaat. Een stuk boven Brisbane is dit het grootste zandeiland ter wereld. Denk niet aan Terschelling (al waren er stukjes die enigzins bekend voorkwamen). Er groeit ook regenwoud op bijvoorbeeld. We hadden geweldig weer waardoor het een prachtige trip werd (met een leuke en vooral ook rustige gids, een uit de kluiten gewassen 4x4 en gezellige Engelsen en Duitsers).

Een groot gedeelte van de tour werd op het immense strand afgewerkt. Terwijl de enorme golven op de kust beuken rij je dan met zo'n 100 km per uur over het zand. Het is namelijk door de regering gekwalificeerd als een snelweg. Da's even wennen in het begin, maar al snel genieten. De backbackers die met z'n allen zelf een 4x4 hebben gehuurd kropen namelijk als slakken over het strand, aangezien ze niet in aanraking mochten komen met het zoute zeewater. Dan kregen ze hun borg niet terug. Dan is het best leuk om hen voorbij te brullen. Ook deze dagen waren weer voorbj voordat ik het wist. Ik kon me gaan klaarmaken voor m'n trip naar Bali! Een volledig andere ervaring, qua land, cultuur, klimaat, etc.