Elvis is gesignaleerd!

Adelaide/Melbourne
Van een onzer verslaggevers

Tussen het nieuws rond de bosbranden rond Melbourne kwam het volgende opmerkelijke feit naar boven. In de afgelopen dagen is met enige regelmaat door verschillende getuigen een glimp van Elvis gezien. Diverse betrouwbare bronnen weten te melden dat een wat vervallen Mazda kampeerbusje tussen Adelaide en Melbourne is waargenomen. Achter het stuur een lange man die, met de nodige fantasie, een ver familielid zou kunnen zijn (ik benadruk; met de nodige fantasie).

De heer Rogers, voorzitter van de Elvis fanclub in Australie bevestigt het bericht. 'Ik ben erg opgewonden door dit nieuws. Ik vlieg morgen zelf naar dit gebied want dit zou een hoogtepunt zijn voor onze fanclub. Tegenwerpingen door critici vangen bot bij Rogers. 'Elvis is inderdaad behoorlijk op leeftijd, maar het verbaast me niets als ie toch voor een comeback gaat.' En waarom Australie? 'Elvis heeft een zeer hechte band met dit land, want hij is in de afgelopen jaren diverse keren gezien. Zo heeft hij 18 jaar geleden Uluru beklommen.'

De opmerking van de verslaggever dat Elvis toch al enige jaren dood is wekt onbegrip en ergernis op bij Rogers. Hij is dan ook in de overtuiging dat de sightings van Elvis een hoog waarheidsgehalte hebben (het lijkt immers ook nog op een tourbus, zij het wat krakkemikkig), en niets van doen heeft met een leuk versierde kampeerbus van de organisatie Wicked Campervans. Rogers beloofde de schrijver van dit artikel wel een vrijkaartje zodra hij wist waar Elvis allemaal ging optreden. Tot zover dit bericht.

Maar goed, bovenstaande is wat overtrokken, maar mijn coole van trok toch redelijk wat bekijks in de afgelopen week. Het is sowieso gebruikelijk dat je toetert en je lichten gebruikt zodra je een andere Wickedcamper tegenkomt, maar daarnaast heb ik duimen gezien, veel gezwaaid, getoeterd en mensen te woord gestaan. Ik betrapte zelfs op een gegeven moment mijn wat stijve Engelse buurman terwijl hij zich in een typische Elvishouding voor de camper door zijn vrouw liet fotograferen. Tis was dan ook een leuk ding, zij het behoorlijk afgetrapt. Zo heb ik hem getrakteerd op een slok Shell V Power om zijn 300.000e km te vieren. En het schadeformulier bij het afhalen was niet afdoende om de gebutste en beschadigde buitenkant in kaart te brengen. Verder was hij niet bepaald een ochtendmens en dronk hij erg veel. Kortom, Elvis zelf zou er wat trots op zijn!

Elvis heeft me dus over zo'n 1800 km van Adelaide naar Melbourne gebracht. Het was een prachtige trip. Eerst het Fleurieu schiereiland verkend, ten zuiden van Adelaide en tussen de kangeroes en kakatoes geslapen (dat was ook het enige gezelschap). Vervolgens een wat saai stukje gereden (op Mt. Gambian na, met zijn mooie blauwe kratermeer) om uiteindelijk in de Grampians aan te komen.

Dat gebied komt zeker in m'n top 3 te staan van bestemmingen in Australie. Ik bedoel, de outback was mooi en indrukwekkend, maar dit gebergte kan daar gemakkelijk mee wedijveren wat mij betreft! De foto's (mits het vandaag wel lukt) zeggen veel, maar niet alles. Ik heb er op een erg leuke camping gestaan, in het dal waar ook Halls Gap, het enige plaatsje van betekenis is gelegen. 's avonds werden we binnengevallen door hordes Kangeroes, die zich onverstoorbaar te goed deden aan het gras, terwijl je met je toilettas langsliep en bijna moest vragen of je er even langs mocht.

Ik heb 2 avonden gezellig een kaartspelletje gedaan met Elza en Anne, 2 meiden uit Zeeland. Die zijn ook een paar maanden in Australie en kwamen net bij de Great Ocean Road vandaan. Ze konden aan de manier waarop ik 'Hy' zei horen dat ik uit Nederland kwam. Daar moet ik toch iets aan doen.. De 2e avond hebben we geBBQed (zij zorgden voor het eten, en ik voor de drank. Uiteraard heb ik me, dat zit toch in de genen, met het vlees bezig gehouden ;)). Best bijzonder, een kaartspelletje doen, gezellig Nederlands keuvelend, terwijl de Kangeroes om je heen rondsprongen en we regelmatig luchtaanvallen te verwerken kregen van ondefinieerbare insecten (soms best groot ook).

Ik heb er ook een paar stevige wandeltochten gemaakt, en de beloning was iedere keer een prachtig uitzicht. Wat me verder opviel waren de resten van een hele grote bosbrand die er in 2006 gewoed heeft. Een heel groot gedeelte van het enorme park is toen in vlammen op gegaan, bijna inclusief Halls Gap. En de littekens hiervan zag je vrijwel overal. En toch is het opmerkelijk hoe snel de natuur zich weer hiervan herstelt. De dode, verbrande bomen zijn in veel gevallen nog maar moeilijk te zien door alle groene scheuten en nieuw leven. Dit alles maakte me wel bewust van het destructieve karakter van zo'n brand. Heb me dan ook goed voorbereid en ingelezen, dat geeft onwillekeurig toch een beter gevoel.. Daar wordt trouwens ook wel voor gezorgd door de autoriteiten en de bevolking.

Hierna weer met mijn trouwe rocklegende naar het zuiden gereden, naar de kust. Het blijft wennen, die grote afstanden. In Port Fairy overnacht op een camping, een schattig kustplaatsje. Toch wel handig zo'n camper. Ik kon het bed gewoon laten liggen, dus het was een kwestie van neerzetten, achterklep open, koken, en als t tijd was te gaan slapen kroop ik in bed, deur dicht en slapen maar. Ideaal (al mochten de matrasjes wat dikker, want als je een pen voelt drukken in je schouder getuigd dat niet van een heel dikke vulling) en makkelijk dus, echt wat voor mij. De volgende dagen stond the Great Ocean Road op het programma.

The Great Ocean Road is na WO I door veteranen aangelegd, deels als werkgelegenheidsproject, deels als monument voor de gevallenen en slachtoffers. De weg zelf is niet heel lang, zo'n 120 km. Je kunt er echter gemakkelijk dagen over doen, zoveel valt er te zien. Ik kwam feitelijk van de 'verkeerde' kant, hele volkstammen beginnen namelijk in Melbourne. Daarom begon ik met de diverse spectaculaire rotsen langs de kust. Deze rotsen, ooit deel uitmakend van de kust, zijn in de loop van duizenden jaren door de eindeloos beukende en slijpende oceaan gevormd tot prachtige formaties, met dito namen. Veel plaatsen en rotsen zijn vernoemd naar schepen die er vooral in de 19e eeuw schipbreuk hebben geleden. Zeer indrukwekkend om te zien, zeker met de wetenschap dat het nu mooi, rustig weer was maar de golven soms erg hoog, met een stevige wind. En dit scenario strekt zich uit over zo'n 50 km oostwaarts.

Ter hoogte van de 12 Apostels een camping (of meer een grasveld) gevonden. De apostelen staan, in verschillende grootte, naast elkaar langs de kust. Het is een grote toeristentrekpleister, met helicopters die af en aan vliegen met toeristen die het graag van de andere kant willen bekijken. Grappig detail is dat er van de 12 nu nog maar zo'n 9 over zijn. Niet zo heel lang geleden stortte er nog een apostel ter aarde. Waarschijnlijk zijn ze allemaal dat lot beschoren. Het doet je eens te meer beseffen dat je als mens slechts een passant bent, een klein episode in een elenlang verhaal.

De dag erop liet de GOR een heel ander karakter zien. De rotsige, grillige kust bleef, maatr veranderde van kleur en werd vriendelijker, met veel meer begroeiing (ook eens groen voor de verandering) en variatie. 's ochtends vroeg heb ik gewandeld door een klein stukje regenwoud dat nog over is in dit gedeelte van Australie. Nee, geen apen, lianen of Mowgli's hier. Dit was een typisch 'koud' regenwoud, met veel hoge, oude loofbomen, varens en mos. De overeenkomst was vooral de vochtige atmosfeer. Ik vond het bijzonder om hier in m'n eentje doorheen te lopen. Later die dag ook m'n eerste Koalas gezien. Mijnheer en mevrouw zaten onverstoorbaar op hun Eucalyptusdieet te kauwen terwijl ze een beetje meewarig naar 'ons' toeristen zaten te kijken, die druk fotograferend en heen en weer lopend (auteur incluis) onder hun boom verbleven. Wel een supergaaf gezicht, mijn lijstje met 'must see native Australian animals' begint al aardig gevuld te raken.

Vandaag in Melbourne aangekomen en mijn trouwe camper ingeleverd, zij het 2 dagen te laat. Daar kwam ik gister achter, toen ik weer bereik had en een voicemailtje dat ze me dinsdag al verwacht hadden. Ik was er toch echt van overtuigd dat ik t/m donderdag had geboekt, maar m'n rekening vertelde anders. Hoe dan ook, ze deden niet moeilijk, moet alleen de 2 extra dagen betalen. Ik kwam gisteren wel 2 stelletjes tegen toen ik even in een dorpje op de boulevard wat zat te eten. Zij wilden graag zien hoe een 3 persoons camper eruit zag van Wicked, aangezien ze die hadden besteld in Melbourne maar een kleinere hadden mee gekregen.. Maar niets gezegd.

De komende dagen heb ik de tijd om Melbourne te gana verkennen. En dat beloofd veel, al is het hier weer goed warm. Met een beetje geluk ga ik zaterdag naar 1 van de finalewedstrijden kijken van Melbourne Victory, de plaatselijke voetbalclub. Dindag vertrek ik voor een week naar Tasmanie, dus meer dan genoeg om naar uit te kijken!


PS foto's zijn geplaatst!