Sydney; muziek, strand, bruggen, stad enne muziek

Zo, m'n week Sydney zit er alweer bijna op. Vanavond vlieg ik naar Cairns, voor de laatste 2 weken van mijn trip in Australie, voordat ik naar Bali vertrek. Het gaat nu echt heel erg snel..

M'n week Sydney mag ik wel omschijven als wederom een hoogtepunt door alle dingen die ik heb kunnen doen en zien, al ben ik er nog niet uit of de stad zelf me heel erg aanstaat. Los van het feit dat er zo'n 4 miljoen mensen wonen (wat ik als rasechte provenciaal natuurlijk verre van gewend ben) krijg ik moeilijk grip op de atmosfeer. Ik vind over het geheel genomen de mensen hier een stuk stugger en onvriendelijker. Dat was ik nog niet eerder tegen gekomen. Daarnaast kan een muur van mensen die op je afkomt als het stoplicht op groen springt best intimiderend zijn, zelfs als je er, zoals ik, overheen kunt kijken. Misschien lijkt het wel veel op Nederland: iedereen is druk, heeft haast en 'minding his own business'. Dat zou ook de reden kunnen zijn waarom de stad me niet altijd bevalt.

Maar ik zit dan ook midden in het centrum met m'n hostel, de YHA City Central, naast het centraal station. Wat een enorm ding! Ze schijnen zo'n 500 kamers te hebben. Vermenigvuldig dat met gemiddeld 4 bedden per kamer en dan begrijp je dat een mierennest is. YHA heeft het wel erg goed voor elkaar, tis prima geregeld. De echte backpackersfeer ontbrak een beetje, het had meer iets weg van een hotel.



Doordat ik in de afgelopen weken behoorlijk wat mensen ontmoet ontstond er op m'n 1e dag een rare situatie; ik had een dubbele afspraak in Sydney. Verwacht je niet direct toch? Ik kon met Corinne (Zwitsers-Duitse (daar stikt het hiervan!) ontmoet op m'n trip in Tasmanie) naar een vriendin van haar waarvan de dochter 1 jaar werd (was uitgenodigd, wat ik wat vreemd vond, ken de Zwitserse net 2 weken en mag vervolgens taart komen eten bij mensen die ik nog nooit heb ontmoet en waarvan ik de naam van de jarig job niet onthouden kon). Dat schijnt hier heel gebruikelijk te zijn, maar vond het toch niet heel erg dat ik een smsje kreeg van Anne en Elza, de 2 Zeeuwsen die ik in de Grampians had ontmoet. Met hen heb ik in the Rocks (hippe wijk, tussen de Harbour Bridge en het Opera House ingeklemd) gelunchd en vervolgens door de Botanic Gardens gewandeld. Het blijft grappig, want ondanks de omvang van dit land is het toch een klein wereldje.



De volgende dag ben ik met Corinne, een vriendin van haar en nog wat aanhang naar Darling Harbour geweest. Een aantal jaren geleden speciaal ontworpen en aangelegd voor toeristen voldoet het prima aan dat beeld. Musea, theaters en het Seaquarium liggen mooi gedrapeerd om de oude dokhavens. Hier kun je prima een dagje rondslenteren, hier en daar wat etend en/of drinkend. En dat hebben we dan ook gedaan, naar het grootste Imaxtheater ter wereld geweest en gekuierd. Vervolgens zijn we naar het Opera House gelopen, het icoon voor Australie. En dat is ook wel begrijpelijk, het is een erg indrukwekkend gebouw. Het was alleen een drama om het te bouwen (bouwkosten die de pan uitrezen, vertragingen, constructieve en politieke problemen), met uiteindelijk als resultaat dat de Deense architect Utzon tijdens de bouw zijn spullen liet vallen, een vliegtuig heeft gepakt en nooit meer een voet in het gebouw heeft gezet. Vorig jaar overleed hij, hij heeft het gebouw nooit af gezien.

Gedurende de wandeltocht door de Gardens werd ik gebeld door Chris (de Schot die ik Melbourne heb ontmoet en nu ook in Sydney is). Hij vroeg of ik het leuk vond om naar het Sound Relief concert te gaan de volgende dag. Het benefietconcert stond in het teken van de bosbranden in Victoria en overstromingen in Queensland, werd gehouden in Melbourne en Sydney en er werd door vele artiesten belangeloos opgetreden. Zo speelde Coldplay in Sydney (daar waren ze toch, hadden diezelfde avond een uitverkocht concert in het Olympisch Stadion) en bijvoorbeeld Kings Of Leon in Melbourne (zelfde verhaal). Dat liet ik me geen 2x zeggen!

En zo kwam het dat ik in het enorme cricketstadion (als je het spelletje cricket ziet snap je niet waarom het zo populair is, minder stoelen en een stretcher zou beter zijn in zo'n stadion) om 12.00 naar Coldplay zat te kijken. Ik ga er in september ook naartoe, maar het voorproefje was al erg goed. Helaas was Sydney nu niet bepaald uitverkocht zodat er, zeker in het begin, nog erg veel open plekken waren op het veld en de tribunes. Maar dat had ook een voordeel. Want Chris Martin (de zanger van Coldplay) kreeg het op zijn heupen en tijdens 'Fix You' sprong hij van het podium, langs de beveiliging, over de hekken en zo het veld op. Hij rende op die manier, achtervolgt door tientallen gillende fans, richting onze zitplaats totdat hij niet verder kon. Hij leek even ten onder te gaan in de enthousiaste meute, maar als een echte Nederlander worstelde hij en kwam boven. Uiteindelijk rende hij weer terug, moest een aantal keren een paar hekken en idioten trotseren en viel vervolgens uitgeput op het podium. Zoiets zal ik denk ik niet snel meer zien, zeker niet omdat ze altijd voor een uitverkochte zaal spelen en hij normaliter waarschijnlijk niet verder was gekomen dan de eerste rij.

De rest van het 12 uur durende concert was leuk. Het hoogtepunt was echter duidelijk Coldplay, zodat Chris en ik maar wat gingen rondzwerven. Tussen de overwegend (voor mij) onbekende Australische bands hebben we onszelf een tour gegeven door het stadion. het hoofdveld was een iets te grote hindernis, zeker als je zag wat de politie en beveiliging deed met de jeugd die toch het veld probeerden te bereiken. De EHBO had waarschijnlijk een drukke dag. Maar brutaal een VIP lounge inlopen en daar naar 't concert kijken durfden we echter wel. Daar zagen we een ander hoogtepunt die dag, The Presets. Stampende electrorock, een wolkbreuk en uitzinnige mensen zorgden voor een groot spectakel.

In de opbouw naar het volgende optreden besloten Chris en ik dat we ook graag naar de monumentale hoofdtribune wilden. Deze werd echter goed bewaakt. Geen nood, door een zijdeur zijn we via gangen, keukens, liften, trappen en een kantine met beveiliging kwamen we uiteindelijk uit bij de loopbrug naar de tribune. Druk converserend en met een vriendelijk knikje naar de beveiliging ('howareya?') bereikten we de plek van bestemming. Eenmaal daar aangekomen besloten we dat we nu ook wel naar het hoofdveld konden lopen, en op dezelfde manier (alleen was het nu politie) liepen we doodgemoedereerd naar het podium. Daar waren we getuige van een wat tam (verwachtte tussen de nummers door de jingle van Skyradio te horen) optreden van 2 Australische popiconen; Barry Gibb (van de BeeGees) en Olivia Newton-John (iemand met plannen voor plastische chirurgie? Ga naar die van haar, die is werkelijk heel erg goed). Al met al een memorabele dag, zeker ook door de minuut stilte.

De volgende dag was het St. Patricks Day, zodat de stad groen zag van de Ieren en andere feestgangers. Leuk om te zien en tussen te lopen. De aanblik van een glas Guinness om half 11 's ochtends was wel iets teveel van het goede, al deelden velen in de parade dat niet met mij. Ik had Chris beloofd om met hem naar een pub te gaan om de League Cup finale tussen Celtic en Rangers te kijken. Hij is een hartstochtelijk aanhanger van de Rangers, en het leek mij wel leuk. Maar was even het tijdsverschil vergeten, en zo liepen we rond 12 uur 's avonds door de stad, op zoek naar een geschikte plek om te kijken. Schuifelen is eigenlijk een betere omschrijving, want hij was met voetballen door zijn rug gegaan. We werden daarom regelmatig door krasse bejaarden gepasseerd en hebben uiteindelijk maar een taxi genomen naar de dichtsbijzijnde sportbar (500 m verderop).

Een klein probleem. Deze bar werd bezet door een horde Celtic aanhangers (had t kunnen weten, St. Patricksday) die al de hele dag liters van het gele (of bruine) goud hadden genuttigd. Dat gold voor alle andere (Ierse) pubs waar we gingen kijken, zodat we tenslotte maar naar het Casino zijn gegaan. Dat was als een soort thuiskomen, gevuld met het helder blauw van de Rangers verscheen er een gelukzalige glimlach op het gezicht van Chris en hebben we daar de wedstrijd gekeken. Althans, hij. Want het was een verschrikking om naar te kijken en aangezien ik de volgende ochtend om half 8 met de trein naar de Blue Mountains vertrok lag ik om 4 uur in bed. Uiteindelijk verloren de Rangers (terecht).

Op 2 uur rijden met de trein liggen de Blue Mountains. De treinreis op zich is al erg mooi, langzaam verandert het stadsbeeld in buitenwijken, totdat deze weer worden afgelost door uitgestrekte bossen met kliffen en rotsformaties. Ik heb een groot deel van de dag gewandeld in dit mooie gebied, waar je vanuit het uitzichtpunt (de 3 zusters, 3 uitstekende rotsen die een belangrijke rol spelen in de verhalen en geloof van de lokale Aboriginals) met een hele, hele lange trap naar beneden kunt lopen en vervolgens na een paar uur weer naar boven. Dat laatste hebben we uiteindelijk niet gedaan, we zijn met een soort Indiana Jones treintje via een belachelijk steile helling naar boven (en weer naar beneden, en vervolgens weer naar boven) gegaan.

Woensdag was letterlijk een hoogtepunt. Overdag naar Manly Beach geweest (echt waar, het was de eerste keer sinds ik hier ben dat ik naar het strand ging om te zonnen..), en om 17 uur stond mijn beklimming van de Sydney Harbour Bridge op het programma. De tour duurde in totaal 3,5 uur, want ze namen de veiligheidsissues erg serieus. We kregen allemaal een overall aan, radio, zekering, en we moesten werkelijk alles afdoen, zoals horloges, armbanden en oorbellen. Je mocht dan ook niets mee naar boven nemen, want de gevolgen kunnen catastrofaal zijn als je iets, al is het maar klein, laat vallen. Aangezien ik niet zo van de hoogten ben was ik iets meer gespannen dan ik zou willen, maar uiteindelijk viel het mee (ook omdat je constant gezekerd bent).

Het ongemakkelijke gevoel was vooral aanwezig wanneer je over een loopbrug liep waar je doorheen kon kijken maar niet kon zien waar en hoe hij was vastgemaakt aan de brug. Maar dit werd meer dan ruimschoots goed gemaakt door de klim zelf. Je loopt eerst via de ingewanden van de brug naar een van de granieten pilonnen, om vervolgens met ladders naar de bogen te klimmen. Via de bogen loop je naar de top, op 130 meter hoogte. Het uitzicht was spectaculair. Het was een prachtige, heldere dag en we bereikten de top bij zonsondergang. Het gaf een machtig gevoel om op die hoogte op een brug te staan terwijl je zag hoe Sydney zich klaar ging maken voor de nacht. De haven, de skyline en het operahouse maakten het plaatje compleet, terwijl de zon in 2,5 minuut tijd achter de horizon verdween. Letterlijk en figuurlijk 1 van de hoogtepunten van m'n reis!

Gisteren was ook zo'n dag. Ik had m'n eerste surfles in Manly. Want je kunt niet in Australie zijn geweest zonder te hebben gesurfd. En dat zou ik natuurlijk niet willen. Heb daarom, met wederom prachtig weer, 2 uur geworsteld met m'n board, de golven en mijn eigen lijf. Uiteindelijk was ik tevreden, want tegen het einde van de les was ik min of meer in staat om op te staan en ook een paar seconden te surfen, voordat ik van het board kieperde. Ik heb geen illusies, het kost uren en uren om echt te leren surfen, maar ik vond het erg leuk om te doen. Misschien in de komende weken nog maar eens een lesje nemen. En de haaien (bijna iedere week wel 1 keer haaienalarm, met de nodige slachtoffers in de afgelopen weken) hadden een dagje vrij.

En weer lachte het geluk me toe, want terwijl ik op een terrasje aan het bijkomen was werd ik gebeld door Chris. Of ik er wat voor voelde om diezelfde avond naar een concert van Kings Of Leon te gaan. Is de Paus katholiek? En zo vond ik mezelf gisteravond terug op een tribune, te midden van duizenden uitzinnige fans in een uitverkocht Sydney Entertainment Centre. En waren we getuige van een erg strak en goed concert van deze heren uit de VS. De Australiers gaan bij ieder woord, nies of boer helemaal uit hun dak hier valt me altijd op. Zelfs als de leadzanger zou zeggen: 'ik ga even naar het toilet om te poepen' zou dat worden verwelkomd met hysterisch gegil, gejuich en gefluit. Maar het gaf wel een enorme sfeer, die ik in Nederland nog niet vaak heb gezien. Ik stond naar het concert te kijken, keek eens rond, en besefte me tot op m'n laatste vezel wat een enorme bofkont ik ben, dat ik dit kan doen en meemaken. Machtig gevoel!

De komende 2 weken staan in het teken van (hopelijk) duiken, tropische stranden en wie weet skydyven. Het weer in Queensland is echter nog vrij wisselvallig door de naweeen van cyclonen. Veel regen enzo. Maar ik zie wel wat ik tegen ga komen, want van dat soort verrassingen lig ik al een tijdje niet meer wakker. Tot de volgende keer!